Rozdział 1 : Przed egzaminem

"Nikt nie rodzi się mądrym, lecz się nim staje." 

przysłowie łacińskie

Rudowłosa dziewczyna stała w Sali Wejściowej i zastanawiała się, czy jest sens czekać na przyjaciela. Umówili się, że powtórzą ze sobą materiał jeszcze przed egzaminem, lecz Severus Snape spóźniał się już pół godziny. Lily rozglądała się po wysokim pomieszczeniu i zagryzała wargi, coraz bardziej zdenerwowana.

Dziś ostatni egzamin z obrony przed czarną magią i w końcu nadejdą upragnione dni spokoju. Uwielbiała się uczyć, jednak sumy w tym roku dały jej się we znaki. Nie spała po nocach, by choć o krztynę poszerzyć wiedzę na temat magicznych zwierząt i roślin oraz zaklęć, które przerabiali w tym roku szkolnym. Wiedziała doskonale, że była dobrze przygotowana, ale z natury wolała się wszystkiego jeszcze raz upewnić.

‒ To do niego nie podobne – mruknęła pod nosem i jeszcze raz uważniej rozejrzała się po Sali Wejściowej.

Z lochów wychodziła właśnie grupka Ślizgonów. Pośród nich zauważyła przygarbionego przyjaciela, cicho rozmawiającego z Mulciberem i Averym.  Na jej policzkach powoli wykwitały czerwone plamy, które były oznaką zbliżającego się wybuchu wściekłości. Stała tam jeszcze przez chwilę, przypatrując się, jak czarnowłosy chłopak, całkowicie pochłonięty rozmową, przeszedł niedaleko niej i wszedł do Wielkiej Sali na śniadanie.

Prychnęła cicho i zła jak osa ruszyła za grupką Ślizgonów, po czym szybkim krokiem ich wyminęła i skierowała się do stołu Gryffinforu, gdzie czekały na nią przyjaciółki. Dziewczęta, widząc, w jakim stanie jest panna Evans, wymieniły między sobą zaskoczone spojrzenia, jednak nie poruszyły tego tematu, wiedząc, że jeśli Ruda wybuchnie, przeleje na nie całą złość.

‒ Lily, nie uwierzysz, co przed chwilą powiedziała Dorcas! – Śliczna dziewczyna o fiołkowych oczach i z burzą pięknych jasnych włosów uśmiechnęła się do niej i zabawnie uniosła wysoko brwi, które zniknęły pod grubą, prostą grzywką. – Jej zdaniem na dzisiejszym egzaminie Huncwoci znów wywiną jakiś kawał. Wyobrażasz to sobie? Na sumach? Chyba nie są aż tak głupi, prawda?

Zielone oczy Lily Evans wyrażały największą pogardę jaką można sobie wyobrazić. Tylko prychnęła cichutko i spojrzała na oddalonych od niej o kilka miejsc czterech chłopców, którzy zawzięcie ze sobą dyskutowali przyciszonymi głosami, pochylając się do siebie przez stół.

‒ To by nawet było do nich podobne, ale nie sądzę, żeby im się to udało. Słyszałam wczoraj na spotkaniu dla prefektów, że na czas egzaminów teoretycznych, na Wielką Salę rzucane są jakieś zaklęcia, dzięki nim żadne, nawet najsilniejsze czary nie zadziałają. Tylko grono pedagogiczne i egzaminatorzy znają odpowiednie zaklęcie, które cofa ten urok.

‒ Aha! – wykrzyknął Potter, który w chwili, gdy dziewczyna kończyła ostatnie zdanie, opadł na krzesło obok niej. Reszta Huncwotów stanęła za jego plecami. – Czyli, że nasza kochana McGonagall naprawdę uwierzyła w ten głupi dowcip, Łapo! Wiedziałem, że nam się uda!

Chłopcy przybili sobie piątki nad głową rudowłosej koleżanki, po czym, widząc jej pełną oburzenia minę, obaj wybuchnęli gromkim śmiechem. Dziewczyny, siedzące po przeciwnej stronie stołu uśmiechnęły się tylko leciutko pod nosem, jednak widząc ostre spojrzenie Lily, od razu spoważniały.

‒ Jesteś beznadziejny, Potter. Nawet nie próbuj przeszkadzać podczas tego ostatniego egzaminu. To, że tobie nie zależy na ocenach, nie znaczy, że wszyscy muszą być takimi ignorantami.

‒ Oj, przestań już, Lily. Przecież wiesz, że nigdy nie przeszkodziłbym ci w zdobywaniu dwunastu Wybitnych na sumach. Wszyscy wiemy, że jesteś najmądrzejszą i najlepszą czarownicą na roku.

Chłopak puścił oczko do Lily i niemal równocześnie jego lewa ręka powędrowała do czarnych, potarganych na wszystkie strony włosów, by po chwili zmierzwić je jeszcze bardziej. Evans prychnęła głośno, po czym chwyciła leżącego przed nią tosta i gwałtownie wstała od stołu.

‒ Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać, Potter. Do ciebie i tak nic nie dociera. Jesteś największym napuszonym dupkiem na świecie. – Ruszyła w stronę wyjścia, jednak zatrzymała się kilka kroków dalej i spojrzała na przyjaciółki z lekkim uśmiechem na twarzy. ‒  Idę do biblioteki, muszę jeszcze coś sprawdzić i obiecałam Sevowi, że powtórzymy razem materiał. Spotkajmy się w Sali Wejściowej przed egzaminem,dobrze? Pa. ‒ Mówiąc to, szła już tyłem do wyjścia, machając koleżankom na pożegnanie.

Przez chwilę wszyscy siedzący przy stole nic nie mówili. Dopiero gdy długie rude włosy panny Evans zniknęły za zakrętem, James Potter wybuchnął.

‒ Dlaczego ona musi spotykać się z tym Smarkerusem?! Przecież to Ślizgon! W dodatku jeden z najgorszych z naszego roku. Siedzi tylko i ryje tym swoim brudnym nochalem w książkach, wyszukując jakichś nowych czarnomagicznych zaklęć. Czy ona naprawdę nie widzi, jaki on jest? – zwrócił się do siedzących naprzeciwko niego Gryfonek.

‒ Wiesz, James, ja nawet nie chcę o tym rozmawiać. To jej sprawa. Zna się ze Snape'em jeszcze sprzed Hogwartu, to jej przyjaciel, nie mnie oceniać, jaki on jest – odezwała się Dorcas i posyłając siedzącym przy stole chłopcom lekki uśmiech, wstała pociągając za rękę blondwłosą koleżankę. – Chodź, Marlena, lepiej i my powtórzymy materiał, może akurat trafi nam się na egzaminie coś z tych notatek.

Dziewczęta ruszyły wolnym krokiem wzdłuż stołu Griffindoru. Dorcas odwróciła się jeszcze na chwilę w stronę czterech chłopców i posłała im jeden ze swoich uwodzicielskich uśmiechów.

Co z tego, że Ruda nie lubi Huncwotów. Zawsze mogę sobie z którymś poflirtować, w końcu  najprzystojniejsi faceci w szkole, pomyślała i odrzuciła na plecy brązowe włosy.

~*~

Snape wszedł do biblioteki, rozglądając się uważnie. To było pierwsze z miejsc, w których miał zamiar szukać Lily, jednak wiedział, że mogła się na niego obrazić za to, że zapomniał o umówionym spotkaniu przed śniadaniem. Mogła pójść do pokoju wspólnego Gryffindoru, gdzie nie miał wstępu. Mogła pójść na błonia, by odetchnąć świeżym powietrzem, schować się w jednej z nieużywanych klas, by w spokoju powtórzyć sobie wszystkie ważne notatki na dzisiejszy, ostatni w tym roku, egzamin pisemny.

Już miał zamiar odwrócić się na pięcie i wyjść z ogromnej, zakurzonej sali, jaką była biblioteka, jednak między półkami mignęło mu coś pomarańczowego, prawie ognistego. Uśmiechnął się nieznacznie pod nosem i szybkim krokiem ruszył w tamtą stronę. Będąc już jedynie kilka metrów przed stolikiem zawalonym wielkimi woluminami, dostrzegł, że nie pomylił się. Pochylona nad jedną z książek, siedziała panna Evans. Bujną czuprynę związała w węzeł tuż nad karkiem, a w bystrych, zielonych niczym świeża trawa oczach dostrzegł głód wiedzy, kiedy pochłaniała linijkę za linijką tekstu.

‒ Cześć – odezwał się cicho i odsunął jedno z wolnych krzeseł stojących przy stoliku. – Przepraszam, że nie przyszedłem do ciebie przed śniadaniem.

Słysząc w głosie przyjaciela szczery żal, Ruda uśmiechnęła się do niego nieznacznie, po czym, przywracając powagę na twarz, zamknęła czytaną książkę.

‒ Cóż, czekałam na ciebie więcej niż pół godziny. A gdy już miałam się poddać i iść na śniadanie, z lochów wyszedłeś ty i cała zgraja innych Ślizgonów, bardzo pochłonięci rozmową. – Nie chciała, by w jej głosie wyczuł niechęć, jednak nie mogła do końca jej ukryć. Nigdy nie lubiła kolegów Severusa. Byli źli i złośliwi. Nawet biednych pierwszorocznych traktowali, jak nic nieznaczące robaki.

Snape lekko pobladł, a na jego twarzy pojawił się grymas, który natychmiast zniknął, zastąpiony przez krwisty rumieniec.

‒ No, tak. Akurat wszyscy szli na śniadanie, więc z nimi poszedłem i ja. Nie widziałem cię w Sali Wejściowej, myślałem, że już dawno poszłaś na śniadanie.

Lily czuła coraz to większą złość, słysząc kulawe tłumaczenia chłopaka. Doskonale wiedziała, że zapomniał o niej, że zapomniał o spotkaniu. A jednak nie potrafił się do tego przyznać. Ruda od zawsze nienawidziła kłamstw, a jej przyjaciel doskonale o tym wiedział. W dodatku nie podobało jej się to, z kim Severus spędzał czas. Czy nie mógł znaleźć sobie innych znajomych? Musiał się z nimi prowadzać?

Z rumieńcami złości odsunęła głośno krzesło, machnęła lekko różdżką, podrywając tym wszystkie leżące na stole książki, które szybko powędrowały na swoje miejsca, a następnie, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenie czarnowłosego chłopaka siedzącego naprzeciwko niej, ruszyła szybkim krokiem do wyjścia. Nie oglądając się za siebie, skręciła w prawo, udając się w stronę schodów prowadzących do wieży Gryffindoru. Słyszała za sobą przyśpieszony oddech i nierówny krok przyjaciela, jednak w tej chwili była na niego tak zła, że nie miała zamiaru z nim nawet rozmawiać.

‒ Lily.

Nie odpowiedziała. Przyspieszyła tylko nieznacznie i gdy już miała stanąć na pierwszym stopniu schodów, poczuła ciepłą dłoń na ramieniu i lekkie szarpnięcie, które spowodowało, że mimowolnie odwróciła się w stronę bruneta.

Zmierzyła go uważnym spojrzeniem. Czarne włosy jak zwykle były lekko przetłuszczone i opadały mu po obu stronach głowy w nieładnych strąkach. Ziemista cera chłopaka wyglądała, jakby co najmniej od dwóch miesięcy nie widziała słońca, co było kompletną bzdurą, ponieważ prawie codziennie wybierali się na długie spacery po błoniach. Jej wzrok przeniósł się na czarną szkolną szatę, na której widniały zielone wstawki i srebrny wąż, godło domu Salazara Slytherina. Zatrzymała spojrzenie na dużej, odrobinę zniszczonej i popękanej męskiej dłoni, zaciśniętej na jej ramieniu.

Po chwili chłopak chyba zrozumiał, że zbyt mocno ściskał rękę dziewczyny, gdyż rozluźnił palce i zawstydzony spuścił wzrok, nagle interesując się fakturą podłogi. Przez moment stali na schodach nic nie mówiąc. Ona, patrząc na niego oczekująco, a on z oczami utkwionymi w zaciśniętych dłoniach i włosami opadającymi na twarz.

Gdy Ruda miała już zamiar odejść przyjaciel podniósł wreszcie wzrok i cichym głosem wypowiedział zdanie, którego najmniej się spodziewała:

– Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi… Najlepszymi przyjaciółmi.

– Jesteśmy przyjaciółmi, ale nie lubię kilku typów, koło których wciąż się kręcisz! Wybacz mi, ale nie cierpię Avery’ego i Mulcibera! Mulciber! – prychnęła z pogardą i potrząsnęła rudą grzywą. –  Co ty w nim widzisz, Sev? Jest odrażający! Nie wiesz, co próbował zrobić Mary Macdonald?

Dziewczyna oparła się o poręcz schodów i patrzyła z nieskrywaną niechęcią na Snape'a, który znów pochylił głowę i zainteresował się swoimi rękoma.

– To nic takiego... Taki żart, nic więcej...

– To była czarna magia i jeśli uważasz, że to śmieszne... – Twarz rudowłosej wyrażała teraz zdziwienie pomieszane z przerażeniem.

Wiedziała, że jej przyjaciel interesował się czarną magią, sądziła jednak, że miało to związek tylko i wyłącznie z obroną przed czarną magią. Myślała, że Severus po prostu lubi ten przedmiot i dlatego tak bardzo ciekawią go te wszystkie zaklęcia i klątwy. Teraz dopiero docierało do niej, że to mogła być fascynacja samą czarną magią, a nie ochroną przed nią.
Pokręciła ze smutkiem głową. Już miała odwrócić się na pięcie i ruszać w górę schodów, gdy Snape po raz kolejny zaczął tak znienawidzony przez nią temat.

– A co robi ten Potter i jego kumple? – zapytał ze złością Ślizgon, rumieniąc się lekko.

– Co ma z tym wspólnego Potter? – warknęła i zmrużyła lekko oczy. Nie lubiła rozmawiać o tym chłopaku, w ogóle nie lubiła niczego, co jest z nim związane.

– Wymykają się gdzieś w nocy. Ten Lupin jest jakiś dziwny. Jak myślisz, gdzie on wciąż znika?

– Lupin jest chory – odpowiedziała Lily. – Mówią, że choruje...

– Co miesiąc przy pełni księżyca?

– Wiem, co myślisz – powiedziała chłodno Lily. – Nie wiem tylko, dlaczego masz jakąś obsesję na ich punkcie. Dlaczego tak cię obchodzi, co oni robią nocami?

– Próbuję ci tylko wykazać, że wcale nie są tacy cudowni, jak wszyscy uważają.

Wpatrywał się w nią tak intensywnie, że się zarumieniła. Dobrze wiedziała, że ta cała banda, która każe na siebie mówić Huncwoci, ciągle planuje nowe wybryki i kawały. Nie miała jednak ochoty o tym myśleć, a tym bardziej rozmawiać. To, że Remus był prefektem i nic nie robił, by powstrzymać kolegów od głupich dowcipów, tylko działało jej na nerwy. Lubiła Lupina, to jedyny chłopak z Gryffindoru z ich roku, który w jakikolwiek sposób przykładał się do nauki. Postanowiła uciąć temat i więcej do tego nie wracać, jednak widok rozłoszczonej miny przyjaciela wytrącił ją z równowagi.

– W każdym razie nie uprawiają czarnej magii. – Ściszyła głos. – A ty jesteś naprawdę niewdzięczny. Słyszałam, co się stało w nocy. Wlazłeś do tego tunelu pod Wierzbą Bijącą i James Potter uratował cię przed tym, co się kryło na końcu...

Twarz Snape’a wykrzywił grymas, który przeraził Rudą. Nie wiedziała, że nienawiść Severusa do tego nadętego Pottera osiągnęła aż takie rozmiary.

– Uratował? Uratował? Myślisz, że odgrywał bohatera? Ratował siebie i swoich przyjaciół! I nie będziesz... nie pozwolę ci...

– Nie pozwolisz? Ty mi czegoś nie pozwolisz?

Zielone oczy Lily zamieniły się w szparki. Uraził ją do żywego. Jak on mógł w ogóle mówić do niej w ten sposób. Był jej przyjacielem, do cholery! Widząc rozeźloną minę Lily, Snape natychmiast się zreflektował.

– Nie to chciałem powiedzieć... ja... ja po prostu nie chcę, żebyś wyszła na głupią... on... ty mu wpadłaś w oko, James Potter dowala się do ciebie! – Te słowa wyrwały mu się chyba mimowolnie. – A on wcale nie jest... Wszyscy myślą... Wielki mi bohater... czempion quidditcha...

Wyrzucał z siebie urywane słowa, gorycz i złość tak nim owładnęły, że nie potrafił sklecić zdania. Brwi Lily unosiły się coraz wyżej. Nie przepadała za Potterem, można nawet powiedzieć, że denerwowała ją sama jego obecność w pomieszczeniu, jednak nie była tak ogarnięta nienawiścią, jak Sev.

– Wiem, że James Potter jest zarozumiałym palantem – przerwała mu. – Nie musisz mi tego mówić. Ale Mulciber i Avery są po prostu źli. Oni są źli, Sev. Nie rozumiem, jak możesz się z nimi zadawać.

Widząc rozpromienioną minę przyjaciela, Lily wywróciła jedynie oczami i zaczęła się wspinać po schodach. Nigdy nie zrozumie, jak można przyjaźnić się z takimi okropnymi typami jak Avery czy Mulciber. To najgorsi Ślizgoni, jakich kiedykolwiek spotkała. Rzucali zaklęciami na prawo i lewo, w dodatku tymi czarnomagicznymi. Nie mogli znieść obecności żadnego mugolaka, żadnej szlamy, bo tak nazywali wszystkich, którzy urodzili się w rodzinie mugoli. Nie mogła zrozumieć, dlaczego jej przyjaciel, który spędzał z nią, szlamą, tyle czasu, zadawał się z osobnikami ich pokroju. Nie mieściło jej się to w głowie.

Przez resztę drogi do portretu Grubej Damy, Lily i Severus dyskutowali, jakie pytania, według nich będą na dzisiejszym egzaminie z ochrony przed czarną magią. Oboje zgadzali się co do tego, że na pewno będzie coś o użyciu zaklęć ogłuszających, które powtarzali na ostatniej lekcji przed rozpoczęciem sumów. Według Rudej, jedno z pytań na pewno będzie dotyczyło poskromienia bogina, gdyż uważała, że ten stwór to najstraszniejszy z poznanych dotychczas przez nią stworzeń.

Lily Evans całą drogę do wieży Gryffindoru rozmyślała nad niechęcią, jaką większość Ślizgonów darzyła czarodziejów urodzonych wśród mugoli. Nie mogła zrozumieć, dlaczego czysta krew jest dla nich aż tak bardzo ważna. Może faktycznie była nieobiektywna. Uważała jednak, że nawet gdyby urodziła się w rodzinie czarodziejów czystej krwi, nadal nie patrzyłaby na wszystkich przez ten dziwny pryzmat.

Zanim podała hasło Grubej Damie strzegącej wejścia do wieży swojego domu, pożegnała się z przyjacielem i życzyła mu powodzenia przed nadchodzącym egzaminem. Wiedziała, że tego dnia już się nie spotkają. Była bowiem już umówiona z Dorcas Meadowes i Marleną McKinnon. Miały spędzić czas, który pozostał im do praktycznego egzaminu z obrony przed czarną magią na świeżym powietrzu nad  brzegiem jeziora. Dziewczyny uważały, że przed tak ważnym testem nie powinno się już wertować książek, gdyż mogłoby to wpłynąć źle na ich pamięć i  nieszczęśliwym trafem, zapomniałyby jedno z najważniejszych zaklęć, przez co by nie zdały.

Wzdychając ciężko, mruknęła hasło w stronę portretu i przechodząc przez przejście, które ukrywał rozpuściła puszyste włosy, by przed wyjściem Dorcas jeszcze raz ułożyła je w ładny kok. Nie zwracając uwagi na machającego w jej stronę Pottera, wbiegła na schody prowadzące do dormitoriów dziewcząt.

________________________________________

BETA: brak.

Witajcie! Jest i rozdział pierwszy. Nie wiem, czy Wam się spodoba. Za to doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że na razie nic się nie dzieje. Niestety muszę Was zmartwić, gdyż jeszcze przez co najmniej dwa rozdziały nie będzie działo się nic ciekawego. Na początek chciałabym choć troszkę przedstawić Wam bohaterów, dopiero później rozkręcić akcję.

Jak zapewne zauważyliście, kursywą zaznaczyłam wszystkie teksty z książki Harry Potter i Insygnia Śmierci, a dokładnie ze wspomnień Severusa Snape'a. Znajdzie się w tym opowiadaniu jeszcze kilka takich fragmentów.

Nadal pilnie poszukuję bety, więc za wszystkie błędy przepraszam i jeśli ktokolwiek gdziekolwiek jakiś znajdzie, będę bardzo wdzięczna za jego wytkniecie.

W tym rozdziale zdałam sobie sprawę, że mam poważny problem dotyczący powtórzeń. Nie radzę sobie z nimi i przydałaby mi się pomoc.

A tak na pożegnanie, wszystkim chciałabym życzyć wesołych Mikołajek. Mam nadzieję, że pamiętaliście o tym, żeby wyczyścić swoje buty i dostaliście jakiś mały upominek.

Pozdrawiam serdecznie!

EDIT (7-12-2014)

Rozdział poprawiony dzięki: Rosalii.

EDIT (13-12-2014)

Rozdział zbetowany przez Degausser.