Rozdział 4 : Wakacyjne spotkanie

"Ten, kto ma przyjaciół, jest jak step rozległy, 

kto ich nie ma, jest jak dłoń mały." 

przysłowie mongolskie

Następnego dnia, Lily obudziła się tuż po świcie i długo leżała w łóżku, wspominając wydarzenia z poprzedniego wieczora i wsłuchując się w równomierne oddechy współlokatorek. Wiedziała, że nie uniknie krzyżowego ognia pytań z ich strony, jednak dziś była gotowa na nie odpowiedzieć.

Gdy wczoraj wróciła do pokoju wspólnego, nie miała ochoty z nikim rozmawiać, więc nawet nie patrząc w stronę znajomych siedzących przy kominku, poszła do dormitorium i zniknęła w łazience. Przez cały czas, który spędziła w toalecie, nasłuchiwała nadejścia współlokatorek, jednak gdy opuściła pomieszczenie, w dormitorium nadal nikogo nie było. Dziękowała w myślach Marlenie, która zapewne wiedząc, że Lily nie chciała rozmawiać o Severusie, powstrzymała Dorcas i dała Evans czas na przygotowanie się do snu, zaciągnięcie zasłon wokół łóżka i udawanie, że już zasnęła.

Lily potrzebowała czasu do namysłu. Długo leżała w ciemności po tym, jak jej przyjaciółki wróciły do dormitorium i pogrążyły się we śnie. Roztrząsała całą sprawę i doszła do wniosku, że rozpad przyjaźni jej i Seva był nieunikniony. Pogodziła się z myślą, że chłopak przez tyle lat ją okłamywał i postanowiła, że nie będzie rozpaczać.

Evans powoli wstała i najciszej, jak umiała, wyjęła z szafy bieliznę, szarą koszulę, czarną spódniczkę i bezrękawnik z godłem domu Lwa w tym samym kolorze i skierowała się do przylegającej do ich dormitorium łazienki. Wzięła szybki prysznic, ubrała się i cicho, tak by nie obudzić przyjaciółek, wyszła na śniadanie.

W Wielkiej Sali było prawie pusto, w całym pomieszczeniu nie znajdowało się więcej niż dziesięć osób z nauczycielami włącznie. Przy stole Gryfonów, mniej więcej w jego połowie, siedzieli James Potter, Syriusz Black i Peter Pettigrew, którzy podkrążonymi oczyma wpatrywali się w swoje owsianki. Lily nie miała ochoty z nimi rozmawiać, jednak po wczorajszej imprezie, na której tak dobrze bawiła się w towarzystwie tych nicponiów, postanowiła dać im szansę i ruszyła w ich stronę.

– Cześć, chłopaki! – powiedziała, opadając na miejsce obok Petera.

– Hej.

Odpowiedź otrzymała tylko od Jamesa, który  jako jedyny ożywił się na jej widok. Syriusz tylko skinął głową, a Peter zdawał się jej nawet nie zauważać.

– Co wy tacy zmęczeni? Trzeba było spać dłużej, a nie zerwaliście się skoro świt.

– Najpierw musielibyśmy się położyć – mruknął niewyraźnie Syriusz, ziewając.

– Co?! – zdziwiła się Lily. – Nie spaliście?! Dlaczego?!

Huncwoci wymienili wesołe spojrzenia i tylko wzruszyli ramionami. James uśmiechnął się do panny Evans i wrócił do jedzenia płatków. Lily jeszcze przez chwilę wpatrywała się w kolegów, jednak widząc, że nie mają zamiaru odpowiedzieć na jej pytanie, nałożyła sobie dwa tosty na talerz. W chwili, kiedy pochyliła się nad stołem, by sięgnąć po jej ulubiony dżem poziomkowy, napotkała spojrzenie niemal czarnych oczu Severusa siedzącego dokładnie naprzeciwko niej przy stole Slytherinu.

Snape wpatrywał się w Lily, a ona nie mogąc już znieść jego palącego wzroku, podniosła się od stołu i chwyciwszy tosta, szybkim krokiem podążyła do Wieży Gryffindoru. Słyszała jeszcze, że Potter wołał za nią, jednak nie odwróciła się.

Resztę dnia spędziła w dormitorium, pakując kufer. Dorcas i Marlena jak zwykle porozrzucały swoje rzeczy po całym pomieszczeniu, przez co panował w nim nieład. Lily szybko poradziła sobie z bagażem. W równych rzędach ułożyła podręczniki, na nich umieściła kociołek i prawie zupełnie pusty zestaw składników na eliksiry. Po drugiej stronie kufra, leżały poskładane w kostkę jej ubrania. Zostawiła tylko parę niebieskich dżinsów, zielony sweterek, który dostała do mamy na urodziny,  ulubione trampki, w które miała się ubrać następnego dnia, na powrót do domu.

Lily nie poszła na obiad z obawy przed Severusem, który znów by się w nią wpatrywał, a może nawet zaczepiał. Dorcas przyniosła jej przepięknie pachnący udziec kurczęcia i ziemniaczki które pochłonęła w ekspresowym tempie. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo wygłodniała.

Około godziny szesnastej, kiedy Lily pomogła już spakować ogromny kufer Dorcas, który za nic w świecie nie chciał się domknąć, dziewczęta usiadły na puchatym dywanie w dormitorium i jak zwykle w ostatni dzień w Hogwarcie, zaczęły wspominać wesołe chwile ubiegającego roku szkolnego. Evans zdawała sobie sprawę, że jej przyjaciółki starły się jak mogą, nie pokazać po sobie, że są ciekawe wydarzeń z poprzedniego wieczoru.

– Wiesz, Lily – powiedziała Dorcas. – Wczoraj tak fajnie bawiliśmy się z Huncwotami. Nawet ty! Nie przypuszczałabym, że tak się wyluzujesz.

Marlena wytrzeszczyła oczy na brunetkę, po czym parsknęła śmiechem, oblewając się kremowym piwem, które piła.

– Nie jestem taka sztywna, na jaką wyglądam, Dor. – Mrugnęła do przyjaciółki, uśmiechając się szeroko.

– Więc powiedz nam, jak to się stało, że panna „Spadaj, Potter!”, spędziła z nim prawie całą imprezę, hę?

– Dorcas! – wykrzyknęła oburzona Marlena.

Lily przez chwilę patrzyła zdziwiona na pannę Meadowes, której mina mówiła, że nie miała sobie nic do zarzucenia, po czym, uśmiechając się wesoło, powiedziała:

– Miałam ochotę się zabawić, przestać zrzędzić i dać się ponieść, rozumiecie? – spytała. Widząc jednak nierozumiejące spojrzenie Marleny i powątpiewające Dorcas, pokręciła lekko głową. – Byłam strasznie zła na Snape’a. W dodatku Syriusz zachowywał się tak jakoś normalnie, nie tak jak zwykle. Rozmawialiśmy chwilę przed tym, jak wy wróciłyście z egzaminu. Black był poważny i starał się mnie pocieszyć…

Przez chwilę w dormitorium zapadła cisza, przerywana tylko śmiechami dochodzącymi z pokoju wspólnego. Lily nie patrzyła na przyjaciółki, lecz jej wzrok błądził po błoniach widocznych z okna ich wieży. Kiedy Dorcas odchrząknęła, Evans wróciła do dalszej opowieści.

– No i wtedy wróciłyście wy, a później reszta Huncwotów i było tak wesoło, że prawie zapomniałam, co wydarzyło się rano. – Lily wypowiedziała te zdania z prędkością karabinu maszynowego. – A jak impreza już się rozkręciła i wy gdzieś zniknęłyście, pomyślałam, że mogę się zabawić. Postanowiłam się napić i gdy podeszłam do stolika z napojami, pojawił się Potter i zaczął tak zabawnie udawać lokaja, że nie mogłam się na niego wściekać. Trochę sobie wypiliśmy, a później poszliśmy do was, na parkiet.

Nie wiedziała, jakiej reakcji ze strony przyjaciółek miała się spodziewać, dlatego spuściła wzrok i wpatrywała się w zaciśnięte na kolanach pięści.

– Och, Lily! A dobrze się bawiłaś? – przerwała milczenie Marlena, dotykając lekko dłoni przyjaciółki.

– Tak. Nawet bardzo. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak fajnie jest czasem wyluzować – roześmiała się Evans.

– A czego chciał od ciebie Snape? Wczoraj tak szybko uciekłaś do dormitorium i nic nam nie wyjaśniłaś. Syriusz musiał siłą zaciągnąć Jamesa na górę, bo chciał wyjść i wyzwać Snape’a na pojedynek. Auć! No co? – obruszyła się Dorcas, która po raz kolejny dostała kuksańca w bok od panny McKinnon.

– To nic, Mar. W porządku. Severus przyszedł mnie przeprosić.

– Co?! – wykrzyknęła Meadowes. – Ale chyba ty mu nie…

– Spokojnie. Nie wybaczyłam mu – szepnęła Lily. – Powiedziałam, że z naszą przyjaźnią koniec i wróciłam do wieży.

Nastała chwila ciszy. Lily nadal wpatrywała się w swoje dłonie, Marlena przysiadła się do niej i objęła ją, a Dorcas uśmiechała się i z zadowoleniem kiwała głową. Evans zdawała sobie sprawę, że jej przyjaciółki nigdy nie rozumiały, dlaczego przyjaźniła się z Severusem, jednak ona nie zauważała tak prostych prawd jak ta, że Sev był opryskliwy i nieprzyjemny dla ludzi z innych domów niż Slytherin.

~*~

Złociste promienie słoneczne obudziły Lily, która poprzedniego wieczoru zapomniała zaciągnąć zasłony w oknie swojego, przytulnego pokoiku na poddaszu rodzinnego domu przy Main Road w małym miasteczku Cokeworth w Angli. Przez cały czas, jaki spędziła w Hogwarcie, tęskniła za tą mieściną, żółtą elewacją ich niewielkiego piętrowego domku, pięknym ogrodem porośniętym bujnym kwieciem, ale najbardziej tęskniła za rodzicami. Mary i  William Evansowie byli najwspanialszymi rodzicami na świecie. Mimo że byli mugolami, rozumieli, że Lily musi spędzać cały rok szkolny w tak oddalonym od ich miasteczka Hogwarcie.

Cieszyła się, że mogła spędzić czas z rodzicami, jednak dobry humor za każdym razem psuła jej siostra. Petunia uważała, że Lily jest dziwolągiem i nie omieszkała przypomnieć jej o tym przy każdej nadarzającej się okazji. Kiedyś były przyjaciółkami, a teraz Lily musiała hamować łzy, ponieważ gdy Petunia na nią patrzyła, dostrzegała na jej twarzy wstręt i obrzydzenie.

Lily chciałaby odzyskać przyjaźń Petunii. To byłby jedyny powód, dla którego zrezygnowałaby z magii. Oddałaby swoje umiejętności i stałaby się zwykłym, niemagicznym człowiekiem tylko po to, by znów poczuć siostrzaną miłość.

Niestety, to było niemożliwe i ona doskonale o tym wiedziała.

Lily przetarła oczy i powoli je otworzyła, przyzwyczajając do ostrego światła poranka. Jeszcze chwilę leżała w łóżku, wdychając świeży, kwiatowy zapach pościeli.

– To już dzisiaj – szepnęła, uśmiechając się wesoło.

Uwielbiała spędzać czas z rodzicami, nadrabiać cały rok nieobecności, pomagając mamie w ogrodzie i grając z tatą w Scrabble. Lubiła wychodzić z nimi na spacery i do kina, jednak tęskniła już za Hogwartem i przyjaciółmi. A dziś miała spotkać się z Dorcas i Marleną.

Rodzice nie byli zachwyceni, gdy poinformowała ich, że umówiła się z przyjaciółkami, że dwa tygodnie przed końcem wakacji przyjedzie do Doliny Gordyka, gdzie mieszkała panna McKinnon i zostanie tam aż do powrotu do Hogwartu. Mama marudziła przez kilka dni, jednak w końcu ustąpiła i pogodziła się z faktem, że jej młodsza córka dorastała i nie potrzebowała już ciągłej matczynej opieki. Stanęło więc na tym, że w poniedziałek dziewiętnastego sierpnia, zaraz po śniadaniu, Lily wezwie Błędnego Rycerza, magiczny autobus dla czarodziejów, który zawiezie ją prosto na plac główny małego miasteczka, gdzie mieszkała jej przyjaciółka. Dorcas tego samego ranka miała przybyć tam dzięki Sieci Fiuu.

Lily, wesoła jak skowronek, wyskoczyła z łóżka i pomknęła do łazienki, by wziąć szybki, orzeźwiający prysznic, a następnie pognała na dół do kuchni, z której już dochodził przepiękny zapach naleśników. Mary Evans krzątała się po niewielkiej jadalni, rozstawiając na stole talerze i sztućce.

Po chwili cała rodzina Lily siedziała przy okrągłym stoliku nakrytym jak na uroczystą kolację, a nie zwykłe śniadanie. Państwo Evans, uśmiechając się radośnie nakładali, córce na talerz jej ulubione przysmaki śniadaniowe, a Petunia jak zwykle prychała pod nosem, wyrażając swoje niezadowolenie z powodu siedzenia z „dziwolągiem” przy jednym stole.

Po śniadaniu Lily pomogła mamie sprzątnąć naczynia i zaczęła zbierać się do wyjścia. Z Marleną umówiła się na godzinę dziesiątą, więc postanowiła wyjechać z domu godzinę wcześniej, by się nie spóźnić na spotkanie. Na dworze panował rzadko spotykany w tej części kraju upał, dlatego panna Evans założyła krótkie zielone szorty i białą koszulkę na ramiączkach. Włosy upięła w wysoki kucyk, dzięki czemu nie kleiły jej się do rozgrzanego ciała. Przez dłuższy czas żegnała się z rodzicami, obiecując, że napisze do nich list, jak tylko dotrze na miejsce. W końcu wyszła na ulicę i spojrzawszy ostatni raz na rodzinny dom, ruszyła w stronę jednej z zacienionych i rzadko używanych uliczek, gdzie machnęła różdżką, przywołując magiczny autobus.

~*~

Ostatnie dwa tygodnie wakacji minęły pannie Evans w mgnieniu oka. Gdy tylko Błędny Rycerz zatrzymał się na głównym placu w Dolinie Godryka, dziewczyna wyskoczyła z pojazdu i wpadła w objęcia przyjaciółki. Marlena przejęła szkolny kufer Lily od mężczyzny w średnim wieku, który był konduktorem magicznego autobusu i od razu poprowadziła ją do domu. Chwilę później w salonie państwa McKinnonów wylądowała uśmiechnięta szeroko Dorcas Meadowes. Od razu wyściskała obie czekające na nią koleżanki i zaczęła opowiadać o swoich wakacjach spędzonych z rodzicami na południu Francji.

Przez kilka kolejnych dni dziewczyny plotkowały, opalały się w ogrodzie i pływały w basenie, który znajdował się za domem Marleny. Przedostatniego dnia wakacji postanowiły udać się na ulicę Pokątną, gdzie miały kupić wszystkie potrzebne im rzeczy do szkoły. Cały pobyt na Pokątnej upłynął w wesołej atmosferze. Dziewczęta spotkały wielu znajomych, w lodziarni Floriana Fortescue natknęły się na Huncwotów, porozmawiały z nimi przez kilka minut, po czym zorientowały się, że już dawno minęła godzina, o której miały wrócić do domu, dlatego w pośpiechu udały się do Dziurawego Kotła, gdzie za pomocą Sieci Fiuu dostały się do Doliny Godryka.

Tego samego dnia, wieczorem, przez okno sypialni Marleny, w której obecnie spały nie jedna, a trzy Gryfonki, wleciał szary puchacz należący do Jamesa Pottera. Lily od razu poznała, czyj ptak waśnie przyniósł zwitek pergaminu, gdyż od dwóch lat dostawała dzięki niemu listy od jego właściciela. Listy, których nawet nie czytała. Z rezygnacją chwyciła rulonik przywiązany do nóżki sowy, która z gracją wyfrunęła z pokoju. Już miała wyrzucić go do kosza, gdy zauważyła, że zaadresowany jest do jej przyjaciółki.

– Hej, Mar. Potter do ciebie napisał. – Lily posłała Marlenie zaintrygowane spojrzenie, po czym oddała jej list. – Ciekawe, czego on może od ciebie chcieć?

– Nie wiem, Lily. Ale zaraz się tego dowiemy – mruknęła panna McKinnon, rozwijając pergamin. – Droga Marleno i Wy, Lily i Dorcas, jeśli to czytacie – przeczytała na głos pierwszą linijkę tekstu i podniosła wesołe spojrzenie na siedzące na podłodze przyjaciółki. – Z okazji zakończenia wakacji, organizuję wielką imprezę! Będę bardzo szczęśliwy, jeśli się na niej zjawicie. Zabawa zaczyna się jutro, to jest trzydziestego pierwszego sierpnia o godzinie dwudziestej u mnie w domu. Impreza bez Was będzie beznadziejna, proszę, przyjdźcie. Pozdrawiam, James. PS. Marleno, przekaż swojej mamie, że tym razem moi rodzice wiedzą o imprezie i sami będą ją nadzorować – tym razem nikt nie podpali drzwi. Obiecuję! I na końcu dodał uśmiechniętą buźkę. – Marlena skończyła czytać i zwróciła swój wzrok na przyjaciółki, uśmiechając się szeroko. – Dziewczyny, musimy tam jutro być! Imprezy u Jamesa są najlepsze!

– Jak to? – zdziwiła się Lily. – To gdzie mieszka Potter, że zna twoich rodziców i w ogóle?

– Oj, Lily. Nie wiedziałaś, że James mieszka tylko kilka domów dalej? Myślałam, że wysyłał ci adres w tamtym roku, na zaproszeniu na imprezę. Nie? – Marlena uniosła wysoko brwi, które zniknęły pod blond grzywką.

Evans zarumieniła się lekko i spuściła wzrok nad dłonie. Prawdę mówiąc, wszystkie listy, przysyłane przez Jamesa Pottera, lądowały w koszu. Nie miała ochoty użerać się z tym napuszonym dupkiem jeszcze w wakacje. Na tę imprezę też nie miała ochoty iść. Najchętniej spędziłaby ten czas w gronie swoich przyjaciółek, rozmawiając i popijając piwo kremowe, w które zaopatrzył je brat Marleny, Benjamin. Jednak zdawała sobie sprawę, że Dorcas i Marlena będą chciały pójść na tę zabawę. Z drugiej strony, pod koniec roku znakomicie się bawiła w towarzystwie Huncwotów, więc może i tym razem byłoby podobnie?  

– I… Co? Chcecie tam iść? – spytała Lily, podnosząc wzrok na przyjaciółki.

Dziewczęta wymieniły wesołe spojrzenia i pokiwały energicznie głowami. Panna Evans westchnęła głęboko i również kiwnęła lekko, dając tym samym do zrozumienia, że zgadza się na wyprawę na imprezę Pottera.

Następnego dnia Dorcas od rana przeżywała nadchodzącą imprezę. Gorączkowo przerzucała ubrania, poszukując czegoś odpowiedniego na tę okazję, jednocześnie zastanawiając się głośno, w co ubiorą się Lily i Marlena, dla których kwestia mody nigdy nie była najważniejsza. Cały dzień upłynął im na przygotowaniach. Marlena zrobiła makijaż swoim przyjaciółkom, a Dorcas zajęła się ich fryzurami. Panna Evans toczyła długą i zaciekłą walkę o możliwość pójścia na tę imprezę w ulubionej białej sukience, którą w końcu wygrała, ale tylko dlatego, że ustąpiła Dorcas w kwestii fryzury. Panna Meadowes postanowiła, że Lily musi rozpuścić włosy, gdyż za rzadko to robiła.

Pół godziny przed dwudziestą wszystkie były już gotowe do wyjścia. Lily założyła białą sukienkę na ramiączkach, kremowe sandałki, a włosy pozostawiła rozpuszczone. Nie lubiła się mocno malować, więc ograniczyła się do nałożenia cienkiej warstwy różu na policzki  i wytuszowania rzęs. Marlena postanowiła założyć czerwoną spódnicę i czarny top bez ramiączek, a na stopy włożyła ulubione czarne szpilki. Powieki pociągnęła brązowym cieniem, rzęsy czarną maskarą, a usta umalowała czerwoną szminką. Dorcas spędziła najwięcej czasu przed lustrem, gdyż chciała wypróbować wszystkie kosmetyki, które dostała od Lily na urodziny. Oczy podkreśliła czarną kredką, trzy razy nakładała tusz na rzęsy, policzki podkreśliła różem, a na usta nałożyła cienką warstwę błyszczyku. Jedynym, co wydało się pannie Meadowes odpowiednie na tego typu imprezę, była niezawodna „mała czarna”, czyli krótka, czarna sukienka, niesamowicie opinającą ciało.

– Myślę, że już jesteśmy gotowe, dziewczyny – odezwała się Dorcas, przeglądając się w lustrze. – Lepiej już chodźmy, nie chcemy się przecież spóźnić.

Po tych słowach Gryfonki skierowały się do wyjścia.

Głośna muzyka dudniła z głośników, na parkiecie tańczyło kilkanaście osób, w każdym rogu dużego salonu Potterów można było dostrzec przytulające się pary. Na każdym stoliku czy szafce stały pełne butelki z kremowym piwem, miodem pitnym i sokami oraz różnego rodzaju przekąski. Lily zastanawiała się, jak to możliwe, że rodzice Jamesa pozwalają na picie alkoholu przez ich nieletniego syna. Państwo Evans nigdy nie wyraziliby zgody na to, by Lily zorganizowała w domu imprezę zakrapianą takimi trunkami. Jednak, jak każda nastolatka, czasami lubiła wypić coś mocniejszego niż kremowe piwo.

Lily stała przy wyjściu na taras i podziwiała piękny zachód słońca. Gdy dziewczyny przyszły na imprezę, w domu Pottera było już pełno gości. Część z nich znała osobiście, kilkoro kojarzyła ze szkolnych korytarzy, niektórych widziała pierwszy raz na oczy. Drzwi otworzył im gospodarz, czyli James Potter, ubrany w czarną koszulę i jeansy, z jak zwykle rozwichrzoną fryzurą. Uśmiechając się do nich szeroko, zaprosił je gestem do środka, gdzie impreza trwała już w najlepsze.

Na środku parkietu wywijał Syriusz z jakąś blondwłosą pięknością, której srebrna sukienka ledwie zasłaniała pośladki. Remus Lupin stał oparty o kominek, z którego co chwila wypadał kolejny gość. James poprowadził dziewczyny do stolików, na których piętrzyły się przekąski i napoje, po czym opuścił je z przepraszającym uśmiechem, gdyż właśnie przybyli następni imprezowicze, którym musiał otworzyć drzwi.

Po dwóch godzinach panna Evans miała już dość samotnego przyglądania się bawiącym się parom. Jej przyjaciółki już dawno zniknęły na parkiecie. Marlena dalej tańczyła z jakimś wysokim blondynem, co chwila wybuchając śmiechem, natomiast panna Meadowes prawdopodobnie przeniosła się w jakieś ustronniejsze miejsce ze swoim adoratorem, gdyż Lily nigdzie nie mogła jej dostrzec.

Prawdę mówiąc, dziwiła się, że jak do tej pory James Potter nie pojawił się u jej boku, by poprosić do tańca, czy chociażby zaproponować jakiegoś drinka. Przez prawie cały czas widziała go w objęciach coraz to innej dziewczyny, tańczącego i zaśmiewającego się do łez. Remus zniknął gdzieś już godzinę temu i nie wiedziała, gdzie miałaby go szukać, a Peter jak zwykle był bardziej zajęty wcinaniem dyniowych pasztecików, niż rozmową z Lily. Ostatnią osobą, u której postanowiła szukać ratunku, był Syriusz.

Black siedział właśnie na jednej z kanap ustawionych pod ścianą i popijał bursztynowy płyn z kryształowej szklaneczki. Panna Evans podeszła szybko i usiadła na wolnym miejscu obok niego. Uśmiechając się wesoło, stuknęła butelką z kremowym piwem w szklankę Blacka i wypiła mały łyk nie odrywając wzroku od zdumionej miny Gryfona.

– Jak tam, Syriuszu? Dobrze się bawisz? – zagadnęła wesoło, odrzucając włosy na plecy.

Żałowała, że dała się namówić na pozostawienie ich rozpuszczonych, gdyż w panującym w mieszkaniu upale było jej za gorąco, a mokre kosmyki przyklejały się jej do spoconego karku.

– Tak, Evans. Impreza jest świetna. A ty dobrze się bawisz?

Lily tylko wzruszyła ramionami, na co Syriusz uniósł wysoko ciemne brwi i zabawnie przechylił na bok głowę.

– Nie mam z kim tańczyć – odparła Evans, co wywołało uśmiech na twarzy Blacka. – Może byś mi potowarzyszył?

Syriusz zaśmiał się cicho i już po chwili ciągnął ją za rękę w stronę parkietu. Lily przez dobre dziesięć minut nie mogła nadążyć za gwałtownymi ruchami Blacka, jednak później coraz lepiej szło jej dostosowywanie się do tempa partnera. Syriusz jak zwykle wygłupiał się i starał się jak najszybciej obracać Lily, której zaczynało się już kręcić w głowie. Po ostatnim obrocie dziewczynie zaplątały się nogi i przed upadkiem uratowały ją tylko silne ramiona Blacka, który stał nieruchomo, przyciskając ją do piersi.

Przez chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy. Z drugiego końca sali mogłoby się wydawać, że za chwilę się pocałują, jednak w tej samej chwili Syriusz i Lily, wybuchnęli gromkim śmiechem. Syriusz zgiął się w pół, nie mogąc złapać oddechu, a panna Evans trzymała rękę na ramieniu Blacka i śmiała się wesoło.

Wiedziała, że Syriusz poprawi jej humor. Zawsze uważała, że Black to chłopak robiący sobie ze wszystkich żarty, z przerośniętym ego. Teraz jednak widziała, że jest naprawdę zabawnym i dobrym kolegą, który starał się, jak mógł, by rozruszać Lily.

Kiedy wreszcie opanowali śmiech, z głośników popłynęła wolniejsza melodia. Syriusz i Lily patrzyli na siebie niepewnie. Na twarzy panny Evans pojawił się lekki rumieniec. Nie wiedziała, czy tańczenie z Syriuszem do tak wolnej piosenki byłoby dobrym pomysłem. Jednak problem rozwiązał sam pan Black. Ukłonił się z przesadną galanterią i pozostając w tej pozie, powiedział poważnym tonem:

– Czy pozwoli mi pani ze sobą zatańczyć, madame?

Lily zaśmiała się cicho, następnie przybierając na twarz maskę powagi, z gracją podała dłoń Syriuszowi, który, drugą ręką objąwszy ją w talii, ruszył dostojnym krokiem w walca. Przez chwilę tańczyli z poważnymi minami na twarzach, jednak nie wytrzymali długo i zaśmiewając się do łez, tańczyli skoczny taniec do powolnej muzyki.

– Odbijany! – krzyknął James, pojawiając się przy boku Lily wyciągając do niej dłoń.

Syriusz uśmiechnął się wesoło, mrugnął do Lily i po chwili kręcił już się koło jednej z dziewcząt, którą panna Evans kojarzyła ze szkoły.

James natomiast położył dłonie Lily na swoich ramionach, a sam objął ją delikatnie w talii. Uśmiechał się do niej i patrzył jej głęboko w oczy. Przedłużająca się między nimi cisza doskwierała pannie Evans, dlatego postanowiła ją przerwać.

– Bardzo fajna impreza, James.

Uśmiech na twarzy chłopaka stał się jeszcze szerszy.

– Dzięki. Myślałem, że źle się bawiłaś, bo do tej pory nie tańczyłaś.

– No tak. Nie bardzo miałam z kim. Szukałam Remusa, ale gdzieś zniknął, no i dlatego zwróciłam się do Syriusza. Jest naprawdę świetnym tancerzem. Nie pomyślałabym.

Przez dłuższą chwilę tańczyli w milczeniu. Potter wpatrywał się w Lily, a panna Evans rozglądała się za przyjaciółkami, które mogłaby uratować ją z tej niezręcznej sytuacji. Nie czuła się komfortowo tak blisko Jamesa. Nie chciała się do tego przyznać, jednak zaczynała zdawać sobie sprawę z tego, co tak bardzo fascynowało dziewczęta w tym chłopaku.

Od pierwszej klasy zawsze działał jej na nerwy, przeszkadzał w nauce, robił głupie żarty, później stał się wręcz nachalny, zapraszając ją co chwile na randkę. Irytowało ją jego zachowanie, to, jak mierzwił sobie włosy, jak popisywał się umiejętnościami. Jednak teraz zaczęła dostrzegać, co tak usilnie starała się ignorować przez przeszło pięć lat. Widziała ciemne, orzechowe oczy, w których pojawiały się wesołe ogniki. Czarne, rozwichrzone włosy dodawały mu uroku. Rysy twarzy stały się bardziej ostre, męskie. Widziała lekki cień zarostu na linii żuchwy. I ten rozbrajający dziewczyny uśmiech, który powoli zaczynał podobać się również i jej.

Bała się tego, w jakim kierunku podążały jej myśli. Nie chciała przyznawać się sama przed sobą, że urok Jamesa Pottera, na który była odporna przez te wszystkie lata, nagle zaczął na nią działać.

– Lily… Nie zdążyliśmy porozmawiać po tym incydencie, no wiesz… Ze Snape’em. Mam nadzieję, że już cię nie obraża? – cichy głos Jamesa przedarł się przez jej myśli i natychmiast ją otrzeźwił.

Spięła wszystkie mięśnie, gdyż nie rozmawiała o tym z nikim, nie licząc jej przyjaciółek. Nie miała ochoty zwierzać się ze swoich problemów Potterowi.

James, wyczuwając zmianę w postawie Lily, westchnął tylko i pokręcił głową.

– Nieważne. Nie chcesz, to nie mów. Ja po prostu… Nie mogę znieść tego, jak cię nazwał. – W głosie Pottera słychać było twardą nutę, której panna Evans nie słyszała chyba nigdy wcześniej.

Przeniosła w końcu spojrzenie na twarz partnera i zauważyła, że oczy Jamesa poamutniały, a wesołe ogniki zniknęły tak szybko, jak się pojawiły. Usta, które przed chwilą tworzyły wesoły uśmiech, teraz zaciśnięte zostały w wąską linię. Nie spodziewała się takiej reakcji po wiecznym żartownisiu, jakim był Huncwot.

– Wyjaśniliśmy to sobie z Severusem, James. Czasu nie cofniemy, a ja też tego nie zapomnę. – Pokręciła lekko głową, nadal patrząc w oczy Potterowi. – Nie chcę o tym rozmawiać, okej?

– Jasne. Oczywiście. To… – James zawahał się. Nie wiedział, na ile mógł sobie pozwolić, by nie zdenerwować Lily. Postanowił jednak zaryzykować. – Jak tam minęły wakacje?

Evans z uśmiechem ulgi przyjęła zmianę tematu.

– Dobrze. Jak zwykle. Ale stęskniłam się za Hogwartem. Ostatnie dwa tygodnie spędziłam tutaj.

– Tutaj?

– To znaczy u Marleny. – Lily uśmiechała się lekko.

Wolna piosenka właśnie dobiegła końca  i panna Evans cofnęła się o krok. Chciała zabrać ręce z ramion Jamesa, lecz ten złapał ją za dłonie i porwał w szybkie tańce. Pamiętała z imprezy z okazji zakończenia egzaminów, że Potter dobrze tańczył, jednak wtedy, zamroczona alkoholem, nie zdawała sobie sprawy, że aż tak dobrze. Pewnie prowadził ją w tańcu, co jakiś czas obracając. Nawet nie zwróciła uwagi, kiedy w tańcu znaleźli się tak blisko siebie. Poczuła, jak rumieńce wypłynęły na jej twarz, gdy zobaczyła zdziwione spojrzenie Dorcas ponad ramieniem Jamesa. Brunetka pokazała jej tylko uniesione kciuki i śmiejąc się, powróciła do rozmowy z Syriuszem.

Przez jeszcze kilka godzin tańczyli, żartowali, rozmawiali, aż w końcu w salonie zapadła cisza, gdyż rodzice Pottera pojawili się w pomieszczeniu i ogłosili koniec zabawy. Wszyscy goście, jedni mniej, drudzy bardziej zmęczeni ruszyli do swych domów, by choć trochę się przespać. Uczniów Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart następnego dnia czekał powrót do zamku na kolejny, długi i męczący rok nauki.

________________________________________________

BETA: Degausser

Witajcie! Przepraszam, że rozdział dodałam z kilkudniowym poślizgiem. Zaczęła mi się sesja, zmora wszystkich studentów i niestety, ale musiałam przysiąść do nauki, przez co nie mogłam dopracować rozdziału i wysłać go do bety. Jednak Degausser jest niezastąpiona i już dwa dni po otrzymaniu ode mnie wersji roboczej rozdziału, przesłała mi poprawiony tekst. 

W chwili obecnej całkowicie poświęcam się nauce, dlatego nie wiem, dokładnie kiedy dodam kolejny rozdział. Postaram się opublikować go za około dwa tygodnie, jednak jeśli nie uda mi się zaliczyć wszystkiego w pierwszym terminie, będziecie musieli poczekać na nowy post około trzech tygodni.

Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodoba. 

Pozdrawiam!